Jednym z przewidzianych przez procedurę cywilną wymogów konstrukcyjnych skargi kasacyjnej jest wskazanie zakresu zaskarżenia kwestionowanego prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji (art. 398 (4) par. 1 pkt. 1 w związku z art. 398 (1) k.p.c.). Orzeczenie można zaskarżyć w całości lub w części, zaś wskazanie zakresu zaskarżenia i jego przedmiotu determinuje granice kognicji (rozpoznania skargi kasacyjnej) przez Sąd Najwyższy.

Wskazane przez skarżącego granice wiążą Sąd Najwyższy. Wymagane przez prawo określenie granic zaskarżenia ma miejsce jedynie w wypadku, gdy skarżący dokładnie wskaże zakres zaskarżenia prawomocnego wyroku sądu drugiej instancji i sformułuje zgodne z nim żądanie uchylenia bądź zmiany orzeczenia zaczepionego skargą kasacyjną. Żądanie winno ponadto odpowiadać wskazanej przez skarżącego wartości przedmiotu zaskarżenia. Niezgodność między określonym w skardze zakresem zaskarżenia, a jej wnioskiem wskazuje, że skarga nie spełnia ustawowych wymagań formalnych, które nie podlegają uzupełnieniu.

Dokładne określenie zakresu zaskarżenia determinuje granice kognicji sądu kasacyjnego. Stąd też, w myśl dawnej paremii ne eat iudex ultra petita partium, nie jest dopuszczalne dookreślanie przez Sąd Najwyższy, np. w drodze rozmaitych zabiegów interpretacyjnych, podobnych do wykładni prawa czy wykładni oświadczeń woli w myśl kodeksu cywilnego, zakresu i kierunku skargi kasacyjnej. Stąd jest niezbędne i leży w interesie samego skarżącego, by wyraźnie, explicite wskazać czy zaskarża całość czy część orzeczenia oraz sformułować adekwatnie i zgodnie z zakresem zaskarżenia wniosek bądź o uchylenie bądź o uchylenie i zmianę orzeczenia w całości lub w dokładnie określonej części.